คบกับแฟนมา1ปีกว่าแต่พอมาเจอตัวจริงแฟนผมถึงกับรับไม่ได้เลยครับ TT
คือเรื่องของผมมีอยู่ว่า ผมคบกับแฟนมา 1 ปี กว่าๆแล้วครับ แต่ยังไม่เคยเจอกันซักครั้ง (สาเหตุ ที่ทำให้ยังไม่เคยเจอกัน ก็เพราะผมก็เป็นคนปกติคนนึงนะครับ แต่พอเวลาเดินผมจะชอบเดินขากะเผกๆหน่อยอะครับ คือที่ผมเดินแบบนั้นเพราะตอนสมัยช่วงเด็ก ๆผมเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำครับ ขาผมกระดูกหัก แต่หมอก็รักษาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมเลยกลายเป็นคนพิการตลอดชีวิต TT) และนั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้ผมยังไม่กล้าไปเจอกับแฟนครับ เพราะผมอาย ยอมรับกับตัวเองไม่ได้เท่าไหร่นัก
จนวันนึงผม พร้อมที่จะเผชิญความจริงไปพบกับเธอ เธอชวนผมไปดูหนังครับ ตอนแรกๆผมก็ว่าจะปฏิเสธเธอ แต่เธอบอกว่าถ้าไม่มาเจอกันก็อย่าคบกันอีกเลย ผมเลยตัดสินใจตอบตกลงว่าจะไปดูหนังกับเธอ และเมื่อถึงวันที่นัดกันไปดูหนัง ผมก็ยืนอย่างนิ่งเลยครับ ใจผมเต้นแรงไปหมด กลัวว่าถ้าเธอมาเห็นสภาพผมตอนที่กำลังเดิน แล้วเห็นผมเดินแปลกๆผมกลัวว่าเธอจะต้องรับไม่ได้แน่ๆ แล้วเมื่อพอแฟนผมมาถึง..ผมก็ยิ้มให้เธอก่อนเลยครับ(ปล.ผมยังยืนเกรงอยู่นะ ครับ555) แล้วเธอก็ยิ้มให้ผม และเมื่อพอผมเดิน สายตาของเธอก็จ้องมองมาที่ขาผมเธอถามผมว่า ขาเป็นอะไร ผมก็ตอบไปว่า ขาพิการตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ว เธอก็มองผมออกแนวรังเกียจอะครับ คือผมเห็นสีหน้าของเธอแล้ว ผมรู้เลยว่าเขาคงรับในตัวผมไม่ได้แน่ๆ หลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้นเสียงใส่ผมด้วยครับว่า ทำไมไม่ยอมบอกก่อนจะได้รู้ แล้วจะได้ไม่ต้องมา...
คือผมไม่เข้าใจที่บอก "ไม่ต้องมา.." นี่ หมายถึงไม่ต้องมาเจออะไรประมาณนี้หรือเปล่า ผมก็เลยตอบเธอไปว่า ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เธอทำสีหน้าไม่พอใจผมมากเลยครับ แล้วเธอก็บอกว่าจะกลับบ้านก่อน เดี๋ยวค่อยโทรหาอีกที
แล้วหลังจาก นั้นเธอก็หายไปเลยครับ บล้อคไลน์ผม ไม่ติดต่อผมอีกเลย ผมโทรไปเขาก็ส่ง sms มาบอกประมาณว่าให้เลิกยุ่งได้แล้ว เธอคงจะรับผมในสภาพคนพิการแบบนี้ไม่ได้ ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากครับ ต่อไปนี้ผมคงไม่กล้าคิดที่จะมีแฟนแล้ว เพราะผมกลัวและระแวงไปหมด เรื่องที่ผมจะมาระบายก็มีเท่านี้แหละครับ
คือเรื่องของผมมีอยู่ว่า ผมคบกับแฟนมา 1 ปี กว่าๆแล้วครับ แต่ยังไม่เคยเจอกันซักครั้ง (สาเหตุ ที่ทำให้ยังไม่เคยเจอกัน ก็เพราะผมก็เป็นคนปกติคนนึงนะครับ แต่พอเวลาเดินผมจะชอบเดินขากะเผกๆหน่อยอะครับ คือที่ผมเดินแบบนั้นเพราะตอนสมัยช่วงเด็ก ๆผมเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำครับ ขาผมกระดูกหัก แต่หมอก็รักษาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมเลยกลายเป็นคนพิการตลอดชีวิต TT) และนั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้ผมยังไม่กล้าไปเจอกับแฟนครับ เพราะผมอาย ยอมรับกับตัวเองไม่ได้เท่าไหร่นัก
จนวันนึงผม พร้อมที่จะเผชิญความจริงไปพบกับเธอ เธอชวนผมไปดูหนังครับ ตอนแรกๆผมก็ว่าจะปฏิเสธเธอ แต่เธอบอกว่าถ้าไม่มาเจอกันก็อย่าคบกันอีกเลย ผมเลยตัดสินใจตอบตกลงว่าจะไปดูหนังกับเธอ และเมื่อถึงวันที่นัดกันไปดูหนัง ผมก็ยืนอย่างนิ่งเลยครับ ใจผมเต้นแรงไปหมด กลัวว่าถ้าเธอมาเห็นสภาพผมตอนที่กำลังเดิน แล้วเห็นผมเดินแปลกๆผมกลัวว่าเธอจะต้องรับไม่ได้แน่ๆ แล้วเมื่อพอแฟนผมมาถึง..ผมก็ยิ้มให้เธอก่อนเลยครับ(ปล.ผมยังยืนเกรงอยู่นะ ครับ555) แล้วเธอก็ยิ้มให้ผม และเมื่อพอผมเดิน สายตาของเธอก็จ้องมองมาที่ขาผมเธอถามผมว่า ขาเป็นอะไร ผมก็ตอบไปว่า ขาพิการตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ว เธอก็มองผมออกแนวรังเกียจอะครับ คือผมเห็นสีหน้าของเธอแล้ว ผมรู้เลยว่าเขาคงรับในตัวผมไม่ได้แน่ๆ หลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้นเสียงใส่ผมด้วยครับว่า ทำไมไม่ยอมบอกก่อนจะได้รู้ แล้วจะได้ไม่ต้องมา...
คือผมไม่เข้าใจที่บอก "ไม่ต้องมา.." นี่ หมายถึงไม่ต้องมาเจออะไรประมาณนี้หรือเปล่า ผมก็เลยตอบเธอไปว่า ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เธอทำสีหน้าไม่พอใจผมมากเลยครับ แล้วเธอก็บอกว่าจะกลับบ้านก่อน เดี๋ยวค่อยโทรหาอีกที
แล้วหลังจาก นั้นเธอก็หายไปเลยครับ บล้อคไลน์ผม ไม่ติดต่อผมอีกเลย ผมโทรไปเขาก็ส่ง sms มาบอกประมาณว่าให้เลิกยุ่งได้แล้ว เธอคงจะรับผมในสภาพคนพิการแบบนี้ไม่ได้ ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากครับ ต่อไปนี้ผมคงไม่กล้าคิดที่จะมีแฟนแล้ว เพราะผมกลัวและระแวงไปหมด เรื่องที่ผมจะมาระบายก็มีเท่านี้แหละครับ